ความสุขไม่เคยอยู่กับใครได้นานเลย
หรือความสุขอาจเป็นแค่ภาพลวงตา เป็นความหลอกลวงที่แท้ที่คนเราสร้างไว้บดบังความเศร้าของตัวเอง
หรือว่ามันเกิดขึ้นเพียงพริบตาแล้วหายไป แต่สิ่งที่ยังเหลือคือความทรงจำ
อดีตได้แต่คอยทำร้าย มันกลับมาทำร้าย ในตอนที่รู้สึกว่าปัจจุบันดีแล้วแต่อดีตก็ยังคอยทำร้าย
ทำไมต้องร้องไห้ในเวลาเศร้า ทั้งที่อยากจะหัวเราะออกมา
ทำไมต้องนึกย้อนกลับไปให้รู้สึกเจ็บใจ ทั้งๆที่รู้ว่าย้อนกลับไปก็ทำอะไรไม่ได้
ต้องทำยังไง ทำยังไง ทำยังไง ไม่รู้เลย ไม่มีใครรู้เลย ไม่มีใครรู้คำตอบเลย
ฝันร้ายยังต้องวนเวียน อดีตต่างๆนาๆซ้ำๆ ความรุนแรง คำพูดต่ำๆ การกระทำทำร้ายใจใครต่อใคร
หรือความจริงในอดีตเราทำดีที่สุดแล้วแต่ก็ทำได้แค่นั้น ทำอะไรไม่ได้แล้ว นั่นสิทำอะไรไม่ได้
หรือความจริงอาจยังทำไม่ดีพอเลยนึกเสียใจทีหลัง
เจ็บใจ เจ็บใจ เจ็บใจ เจ็บใจ เจ็บใจ เจ็บใจ แต่ทำไมทำอะไรไม่ได้
อยากย้อนกลับไปถามคนๆนั้นว่าทำไมต้องทำตัวแย่ๆ ทำให้คนที่รัก ทำให้ครอบครัวต้องเสียใจ
หลายต่อหลายคน หลายต่อหลายครั้ง หลายต่อหลายหน
แต่ย้อนไม่ได้ ทำไม่ได้ ต่อให้ย้อนได้ก็เปลี่ยนจิตใจใครไม่ได้ แก้ไขอะไรไม่ได้เลย
โลกนี้เชื่อใจใครไม่ได้เลย แม้แต่ตัวเองก็เชื่อไม่ได้
อยากเชื่อแต่ทำไม่ได้ ทำยังไงก็ทำไม่ได้
คนที่เคยเชื่อใจที่สุด ตอนนี้เชื่อไม่ได้แล้ว
ความผิดไม่เคยได้รับการให้อภัยอย่างแท้จริง แม้จะให้อภัยอย่างแท้จริง
ห้องเงียบๆ เสียงนาฬิกาเดินทีละวิ ไม่มีเสียงใครเลย
สมองโล่ง คิดอะไรไม่ออก คิดไม่ออก
ความทรงจำเป็นได้แค่ความทรงจำ ภาพถ่ายจะจัดองค์ประกอบหรือแสงยังไงก็ได้
จัดฉากให้คนเป็นยอดมนุษย์ก็ได้ บินบนฟ้าก็ได้ แต่ในที่สุดแล้วเราก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่จริง
คนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นเท่านั้นถึงจะรู้ ช่างถ่ายภาพ นางแบบนายแบบ และคนในกองเท่านั้น
คนอื่นไม่เคยรู้ความจริง แค่ได้ดูภาพคนยิ้มก็คิดว่ามีความสุขดีแล้ว
สุดท้ายแล้วเราก็คงต้องเดินหน้าไปพร้อมกับความหลัง
ในเมื่อแก้อะไรไม่ได้ ก็คงทำได้แค่ทำตอนนี้ให้ดี ถึงมันจะดูแย่ในอนาคต แต่ก็คงดีได้ที่สุดแล้ว
ตอนนี้มีความสุขแล้วหรือยัง ความสุขที่แท้จริง อยู่ที่ไหน อยู่ตรงไหน
หรือมันไม่มีอยู่จริง ความสุข.
"ภาพถ่ายจะจัดองค์ประกอบหรือแสงยังไงก็ได้
จัดฉากให้คนเป็นยอดมนุษย์ก็ได้ บินบนฟ้าก็ได้ แต่ในที่สุดแล้วเราก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่จริง"
